Sailor Moon N (vlucht, nu het nog kan!)

[Mizumi]

AFLEVERING 215: NIEUWE VRIENDSCHAP Sailor Naiade wordt ontdekt

Waarom was ze gevlucht? Ze wist dat het te druk werd, als iedereen om een verklaring zou vragen zou het niet uit te leggen zijn. Het mysterieuze meisje zuchtte. Maar nu waren allevier de Neptune Sailors in het land der Yume Akuma! En wat nog veel gevaarlijker was, ze kregen flarden uit hun toekomst te zien. En daar waren ze nog niet klaar voor, nog niet. Niet voordat ze compleet waren althans. Ze moest het viertal helpen, maar om dat te doen moest ze haar ware indentiteit blootgeven, anders was ze niet krachtig genoeg. En als ze dat deed, zou dat weer tot allerlei dingen leiden... Maar het moest. Ze floot hard op haar vingers, en de twee vogels kwamen aanvliegen. "Anemos, ga kijken hoe het is met de Neptune Sailors," gebood ze een van de twee, en tegen de ander zei ze: "Despotes, haal Orion. Hij moet mij helpen."
Zodra het zwarte was weggetrokken voor haar ogen, zag Sailor Triton tot haar opluchting dat de anderen, in hun gewone leeftijd, bij haar waren. Ze leken al net zo verbaasd over wat ze gezien hadden als zijzelf. "Waar zijn we? En wat hadden al die beelden te betekenen?" zei Sailor Despina. Sailor Nereïde schudde haar hoofd. "Geen idee... ik wilde dat ik het wist. Zouden die demonen er iets mee te maken hebben?" "Het zijn de droomdemonen," zei Sailor Love, "Orion heeft het me uitgelegd. Ze brengen je in slaap en zorgen ervoor dat je jezelf letterlijk... dooddroomt." Meteen sloeg ze haar handen voor haar mond. "Maar... dat betekend dat we ten dode zijn opgeschreven! We kunnen hier nooit meer uit!"
Despotes kwam terug met Orion, die hij, volledig in de war, had opgepikt bij Kylia's huis. Het meisje keek naar hem. "Orion, het wordt tijd dat je weet wie ik werkelijk ben," zei ze, "ik had het je nooit kunnen vertellen, omdat ik wist wat de gevolgen zouden zijn. Maar de Neptune Sailors zitten in een groot gevaar, en ik kan ze er alleen maar uit halen als je weet wie ik ben." Ze gooide de hoed af.
Het was moeilijk om niet in paniek te raken. "Ik... ik geloof dat..." begon Sailor Nereïde hakkelend, "dat we onze toekomst nu hebben gezien. Ik bedoel, we kennen al stukjes van het verleden..." "En de Yume Akuma denken ons langer te kunnen houden om ons nieuwsgierig te maken, zodat we ten onder gaan," zei Sailor Triton beslist, "nou, die vlieger gaat dus mooi niet op!" "Hoe wilde je eruit komen dan?" zei Sailor Love, "een wekker soms?" Sailor Triton zweeg abrupt.
"Je kent me als Niban S.," zei het meisje. Orion snakte naar adem. "De tweede Sailor Sora! Despotes heeft je over me verteld." Het meisje knikte. "Ja, je hebt gelijk. Nadat je Sailor Sora liet gaan, werd ik gewaarschuwd door Anemos en Despotes, mijn geheime spionnen. Ze vertelden me dat iemand de Yume Akuma weg moest dringen nu Sailor Sora dat niet meer deed, en ze gaven mij de kracht om me in Niban S. te transformeren. Ik dacht dat ik ze verslagen had, totdat Anemos me verslag deed van de keer dat de Neptune Sailors in de ban raakten van de Yume Akuma." "We kunnen ze alleen verslaan als de Neptune Sailors compleet zijn," zuchtte Orion, "en ik kan de laatste Neptune Sailor nergens vinden." Niban S. keek hem aan. "Orion, mijn naam is Mónon Gairo... en ik ben naast Niban S. ook nog iemand anders."
"We moeten volhouden, misschien krijgt iemand ons eruit," zei Sailor Despina, meer om zichzelf dan de anderen gerust te stellen. Maar ze wisten dat het hopeloos was, dat niets heb kon doen ontwaken. Het was vreemd, ze konden praten en denken, maar toch sliepen ze. Hun geest was uit hun lichaam getreden en kon niet meer terug.
"Ik ben degene die je zoekt, Orion. Ik ben de vijfde Neptune Sailor." Orion gaapte haar aan. "Dus toch! Ik had een vermoeden, maar ik dacht dat ik me vergiste. Ik dacht dat je het simpelweg niet kón zijn, aangezien ik je van verhalen kende van Anemos en Despotes en dacht dat ik alleen maar Sailor-identiteit rook omdat je Niban S. was..." Niban S. hief haar hand op. "Genoeg gerateld, Orion. Straks zijn we te laat. Ik heb je laten komen omdat ik zonder jou nooit aan mijn transformatiepen kan komen. Help me." Orion begreep wat hem te doen stond. Hij buitelde door de lucht, en een transformatiepen plofte neer. Niban S. raapte hem op en kende haar tekst: "Macht der Naiadenevel, verschijn!"
Groene flitsen! "Nog meer demonen?" zei Sailor Nereïde angstig. Maar dat was het niet. Ze draaiden rond in een groene ruimte, en toen ze neerkwamen was dat in een tuin vol groen. "Wat krijgen we nou?" zei Sailor Love verbaasd.
Sailor Naiade, de vijfde Neptune Sailor, was verschenen. Ze was in het paars en groen en keek strijdlustig, Anemos en Despotes op haar schouders. "Ik moet contact zien te krijgen met Kazena, mijn toekomstversie," zei ze, "Anemos, jij bent mijn boodschapper. Jij kan naar de toekomst vliegen, sneller dan het licht. Ga, en vertel Kazena dat ze de Neptune Sailors moet herkennen. Alleen dan zal ze dat doen. En dan reken ik af met de Yume Akuma."
Ze bleven niet lang alleen: ze kregen gezelschap van het meisje dat met Yaki had staan praten, en in tegenstelling tot de andere visioenen leek ze hen te kunnen zien. Ze had een vogel op haar schouder zitten, die tegen haar leek te fluisteren. Ze hief haar hand op, en de Neptune Sailors, bang dat ze hen iets wilde aandoen, kropen achteruit. Een paarse flits... BONK. Voor de voeten van Sailor Naiade kwam een kluwen Neptune Sailors terecht in het heden. Anemos kwam uit het niets gevallen. "Goed gedaan, Anemos," prees Sailor Naiade hem. "Voordat we hen alles uitleggen, rekenen we af met de Yume Akuma."
Binnen tien minuten was ze terug, samen met een voldane Despotes. "Goed gedaan, Sailor Naiade," zei Orion met een glimlach, "en laten we het nu eens uitleggen." De Neptune Sailors keken verbaasd op. "Sailor Naiade? Is ze soms de vijfde van ons?" vroeg Sailor Despina. Orion knikte, en Sailor Naiade nam het woord. "Luister. Twee jaar geleden was ik een strijder die het opnam tegen de Yume Akuma. Zelfs Orion wist daar niks van, ik was altijd verdwenen als hij me zocht. Ik had mijn twee vogels Anemos en Despotes, die me hielpen. Ik wist dat ik de vijfde Neptune Sailor was, en ik wist ook dat jullie bijna compleet waren toen het eenmaal zover was. Maar als ik mezelf zou laten zien, zouden jullie het verleden leren kennen en die tijd was nog niet gekomen. Ik had me echter vergist in de Yume Akuma en ik moest ze voorgoed bestrijden, maar als mijn oude vorm had ik geen schijn van kans tegen ze. Ze wilden jullie energie, en dus moest ik jullie helpen. Ik heb mijn toekomstversie alles verteld, zij zal het geheim houden. Ik liet me tot Sailor Naiade transformeren door Orion, om de Yume Akuma te verslaan. Dat is gelukt, maar nu we compleet zijn moeten we het verleden onder ogen zien."

[Mizumi]

AFLEVERING 216: NIMFEN VAN NEPTUNUS Het complete verhaal

Orion knikte. "Inderdaad, Mónon. Het is misschien beter als jullie het zelf zien." Hij wenkte Anemos en Despotes. Die kwamen bij hem zitten. De meisjes keken toe, Sailor Naiade met een soort zekerheid en de rest vol verbazing. Orion, Anemos en Despotes begonnen te vliegen in een soort spiraal, de een voor de ander en zo steeds door, totdat er een windvlaag om de meisjes ontstaan was. "Wat gebeurt er? Krijgen we dadelijk weer hetzelfde?" vroeg Sailor Despina ongerust. Orion vloog juist voor haar gezicht langs. "Nee hoor," zei hij, terwijl hij snel doorvloog, "wij zenden jullie met de snelheid van het licht door naar het verleden. Eerst krijgen jullie te zien hoe de Neptune Sailors zijn ontstaan..." Op dat moment werd alles blauw om hen heen, en toen zagen ze een blauwe bol, waar ze op af gingen. "Dit is de tijd vóór het zilveren tijdperk," galmde Orion. De drie vogels zweefden boven hen. "We noemen het de blauwe eeuw. Neptunus was de machtigste van het zonnestelsel, onder leiding van haar koningin Wakuseia Natuso." Ondertussen hadden ze de grond van hun planeet bereikt, en ze stonden voor een machtig paleis. Een statige vrouw stond voor de poort. Ze had lange, blonde haren,in twee kleine vlechtjes voor haar gezicht en de rest in krullen gedragen. "De beste koningin die Neptunus gekend heeft," galmde Despotes' stem. Achter Wakuseia verschenen drie jonge vrouwen, bijna meisjes nog. Ze hadden een soort van Sailor strijder-pak aan en zagen er heel merkwaardig uit. "Dat zijn de allereerste Neptune Sailors," galmde Anemos ditmaal, "Sailor Orion, Sailor Anemos en Sailor Despotes." "ORION!" riep Sailor Love verbaasd uit, "Orion?" Ze keek haar vogel verbaasd aan. Orion knikte. "Inderdaad, dat zijn wij. Je zult zien waarom we er nu als vogels uitzien." "En ik maar denken dat Orion een mannelijke naam was," grijnsde Sailor Triton, "je ziet er behoorlijk vrouwelijk uit hier!" "Sst," zei Sailor Nereïde, "ik wil weten wat er gebeurt." "De Bird Sailors, zoals ze ook genoemd werden, waren de dienaressen van Wakuseia," vervolgde Anemos, "ze beschermden haar en de planeet, tot op een dag..." En Anemos' stem viel weg: het was duidelijk dat ze nu alles zouden zien. Wakuseia keek behoorlijk droevig naar boven. "Het is zover, dienaressen," zei ze, "de Krachten zijn door de beschermlaag die jullie over Neptunus hebben getrokken, heengegaan." "Wij weten wat ons te doen staat, koningin," zei één van de Bird Sailors. Ze had groen, steil haar dat tot haar schouders los hing. Met haar bruinrode ogen keek ze haar koningin aan. "Wees voorzichtig, Sailor Orion," zei Wakuseia somber. Sailor Orion knikte en keek de andere twee aan. "Kom, we gaan." Het drietal vloog de lucht in, nagekeken door Wakuseia. Ze slaakte een zucht. Het hing van hen af, wist ze, als ze de aanval af wisten te weren zou Neptunus weer even vrij zijn. Maar niet voor lang. Ze liep naar binnen, naar haar dochter toe, die nu nog in de wieg lag. De kleine Umeira, nu nog prinses, en later zou ze haar moeder opvolgen.
Sailor Orion spoorde de andere twee aan. "Pakken jullie die kant, we herstellen de laag!" Ze cirkelden om Neptunus heen, en trokken een onzichtbare lijn. Ze raakten uitgeput, maar de aanval was afgestoten. Uiteindelijk begaven ze het, en stortten te pletter. Wakuseia zag het gebeuren, en snelde naar hen toe. Ze begon te zingen, een lied, dat ervoor zorgde dat de zielen van haar dienaressen niet zouden sterven. Ze zouden herleven, in lichamen die ze zelf uitkozen.
"Zo zijn wij vogels geworden," galmde Orion, en rukte de meisjes van deze plek weg. "Jaren later stierf Wakuseia en volgde Umeira, die desondanks een prinses bleef, haar op. Zij kreeg beschermers, de Neptune Sailors, maar de aanvallen bleven komen. En, zoals jullie hebben gezien dankzij de Yume Akuma..." Orions stem klonk bitter, maar hij vervolgde: "werd Neptunus verwoest en vluchtten de Neptune Sailors naar de maan. Umeira bleef achter, ze kon haar planeet en zijn bewoners niet achterlaten, dat had ze haar moeder op haar sterfbed beloofd." Orions stem stierf weg, en toen zagen ze het vertrek van hun voorgangers. Op dat moment begonnen de vogels weer om hen heen te cirkelen, steeds sneller, en voerden de Neptune Sailors van nu mee naar de maan.
Ze zagen zichzelf: Kylia was Mikia, Mónon was Kazena, Lanta was Yaki, Marina was Kumoni en Herindrah was Namida. Alleen Kazena was overeind blijven staan tijdens de reis, de anderen zaten allemaal behoorlijk verwaaid op de grond, en Mikia leek flauwgevallen te zijn, want ze lag en sloeg haar ogen niet op zoals de rest. De Neptune Sailors kwamen wat dichterbij, zodat ze konden horen wat er gezegd werd. Ze waren stille getuigen van wat hen eens overkomen was.
Een groep van een stuk of tien mensen kwam op de meisjes af. Eén van hen leek heel veel op Bunny, een ander moest haar moeder zijn, dat kon niet anders: ze zagen er bijna precies hetzelfde uit. "Zijn jullie gevlucht?" vroeg de laatste, "we zagen problemen op Neptunus." Kazena knikte. "Ja, onze planeet is aangevallen, we zijn de enigen die zijn ontsnapt." Het meisje dat zoveel op Bunny leek, kwam naar voren. "Ik ben maanprinses Serenity," zei ze, "welkom op de maan... Hopelijk kunnen jullie hier verder leven, als jullie dat tenminste willen?" Ze knikten allemaal tegelijk. Toen keek de prinses naar Mikia. "Wat is er met haar gebeurd?" "Ze werd denk ik herinnerd aan haar verleden," zei Kumoni, "ze komt van het Land achter de Maan weet je, en ik denk dat we er te dicht bij in de buurt kwamen." Serenity knikte begrijpend. "Ik heb ervan gehoord... Zij is dan degene die het offer bracht geweest." Op dat moment maakte iemand zich los uit de groep en boog zich opeens over Mikia heen. Sailor Love snakte naar adem. "Dat... verdraaid, dat is Cadimo!" Het was maar goed dat dit een soort herinnering was en niemand haar kon horen of zien, want ze werd helemaal bleek. "Maar... maar..." Orion streek neer op haar schouder. "Rustig, Sailor Love," koerde hij, "dat is inderdaad Cadimo ja. Hij herkent je uit het verleden... Dat is ook de reden dat jullie nu zo'n hecht koppel zijn." Sailor Love kreeg een kleur, maar gelukkig had niemand die laatste woorden gehoord.
"Mikia, wakker worden." Yaki knipperde met haar ogen. "Hoe weet jij haar naam?" De jongen keek haar aan. "Ik ken haar... van het Land achter de Maan." Namida's mond viel open. "Hè? Hoe kan dat nou? Dit is de maan hoor, niet erachter!" "Heeft Mikia je dan nooit verteld dat het tijden geleden is?" zei de jongen, "dit is ons tweede leven..." "Cadimo heeft inderdaad zijn vorige leven in het Land achter de Maan geleefd," zei maanprinses Serenity snel, "maar hij heeft het slechts met tegenzin verteld." Op dat moment opende Mikia haar ogen, en ze keek Cadimo recht aan. Meteen kreeg ze, van lijkbleek, een hoogrode kleur. Namida stootte Kumoni grinnikend aan. "Ooooh!" "Mond dicht joh," siste Kumoni. Ze rilde. "Brr, heb ik dat nou of is het hier zo koud?" "We zijn door de krachten, die hitte afstootten, hitte gewend op Neptunus denk ik," zei Yaki, "ik ben het met je eens, het is kouder dan we gewend zijn." Ondertussen had Cadimo Mikia overeind geholpen, en ze gingen wat verder weg staan. Opeens voelde Kumoni iets op haar schouder en toen ze omkeek, zag ze dat een jongen een mantel over haar heen had gelegd. "Zo beter?" vroeg hij. Kumoni knikte verlegen. Namida slaakte een zucht. "Jemig, begin jij nu ook al, Kumoni!" Kazena en Yaki schoten in de lach. Toen nam Serenity's moeder het woord. "Ik heet jullie welkom op de maan," zei ze, "ik hoop dat jullie je hier thuis zullen voelen."
Sailor Love en Sailor Nereïde hadden een soort zwijmelaanval gekregen en Sailor Triton zuchtte. "Jemig, Cadimo en Riko heb je in het heden toch ook! Doe niet zo kinderachtig." "We zijn niet kinderachtig!" riepen Sailor Love en Sailor Nereïde in koor. Orion onderbrak hen. "We gaan verder," riep hij, en vrijwel meteen begonnen de vogels weer rond te vliegen.
"Dit is het laatste bal dat op de maan gevierd zou worden," galmde Despotes, "als je meer over jezelf in het verleden wilt weten, moet je jouw eigen ik vinden." Sailor Triton, Sailor Despina en Sailor Naiade waren daar al snel mee klaar: Namida, Yaki en Kazena zaten buiten met elkaar te kletsen, en ze luisterden het gesprek af.
"Hebben jullie ook een voorgevoel dat er iets gaat gebeuren?" zei Namida. Yaki knikte. "Ja... ik hoopte dat het verbeelding was, maar ik ben bang dat..." "ZEG HET NOU NIET!" smeekte Kazena. "...dat de Duistere Krachten binnenkort de maan aanvallen." Namida knikte zwijgend en Kazena begon te jammeren. "Verdorie, spelbreekster! Had me nou even in de waan gelaten dat ditmaal alles goed zou komen!" "We hadden sterker moeten zijn," zuchtte Yaki, "de Bird Sailors hadden de beschermlaag vernieuwd, maar door onze onoplettendheid had die het begeven en konden de aanvallen plaatsvinden. En nu is ons koninkrijk verwoest." "Laten we onszelf nu niks verwijten," zei Kazena, "we hebben veel minder ervaring dan de Bird Sailors, en die hadden hun krachten van koningin Wakuseia... En, nou, je kunt zeggen wat je wilt, maar doordat ze zo vroeg stierf heeft ze prinses Umeira maar weinig krachten kunnen geven, zodat die ons op haar beurt weer weinig kon geven." "Dat volg ik niet helemaal," zei Namida. "Het komt erop neer dat het niet onze schuld is dat het zo gelopen is," vatte Kazena samen, "zullen we weer teruggaan naar het bal?"

[Mizumi]

Ondertussen had Sailor Love zichzelf gevonden, dansend met Cadimo. Het tweetal zweeg, maar Mikia's blik op de ring die ze droeg zei genoeg. Ze glimlachte even en besloot de rest te gaan zoeken, want veel wijzer zou ze hier toch niet van worden.
Ze botste tegen Sailor Nereïde aan, die grijnzend op zichzelf wees. "Verloofd," zei ze, "jij zeker ook?" Sailor Love knikte. "Ben jij iets wijzer geworden, behalve dat?" Sailor Nereïde schudde haar hoofd. "Nee. Dat stomme kalf van een Kumoni - excuses, dat ben ik natuurlijk zelf - zegt geen woord en Riko ook niet. De rest hangt ergens buiten uit, laten we ernaartoe gaan en Orion en co vragen of ze ons terugbrengen."
Voor de laatste maal vlogen Orion, Despotes en Anemos om de Neptune Sailors heen, en eindelijk waren ze weer terug waar ze begonnen waren. "Hopelijk begrijpen jullie nu waarom jullie Neptune Sailors zijn," zei Orion, "en waarom jullie de prinses moeten vinden. Ze is herrezen, maar nog niet ontwaakt en zolang dat niet gebeurd is, is het onmogelijk om de demonen voorgoed te vernietigen." Iedereen zweeg, en uiteindelijk gingen ze terug naar huis. Mónon vergezeld van Despotes en Anemos, Kylia in gezelschap van Orion en Lanta, Marina en Herindrah liepen met zijn drieën terug. Stilzwijgend, denkend aan wat ze nu te weten waren gekomen en heel stuk wijzer wat betreft hun taak.

---

217 t/m 228 komen er aan *niet dat daar behoefte aan is*... en ik ben ook bezig met de Engelstalige manga *vraag me niet waarom het Engels is, k? ^^;*... to worse U.U